کارگردان فیلم اهل آفریقای جنوبی، جو منل، بیشتر به خاطر فیلم کلاسیک فمینیستی، دیک (1989) شناخته شده است که شامل 1000 آلت تناسلی و یک نظر صوتی از زنان بود. با این حال، ماهیت آن فیلم، حرفه غنی او در فیلم و روزنامه‌نگاری را که شامل جنگ ویتنام، دولت آلنده در شیلی، ظهور حقوق همجنس‌گرایان در سان فرانسیسکو، یک مستند درباره باب مارلی در 1981، یک فیلم نامزد اسکار درباره نلسون ماندلا (1997) و سریال تلویزیونی Street Talk می‌شود، پنهان می‌کند. منل که در زندگی مرفه به دنیا آمده بود، تمایلات سیاسی پیشرفته‌ای داشت و به زودی آفریقای جنوبی تحت آپارتاید را به بریتانیا ترک کرد، جایی که در راه‌ها و ارتباطات طبقه حاکم بریتانیا آموزش دید. این فیلم زندگی شگفت‌انگیز و متنوع او را با استفاده از تصاویر آرشیوی و مجموعه‌ای از مصاحبه‌ها که در حین نقاشی پرتره‌اش توسط هنرمند کیپ تاون، بی‌زی بیلی، انجام شده، روایت می‌کند.