همه دیوانه‌اند. والدینش که می‌خواهند او را به مدرسه شبانه‌روزی بفرستند. معلم جدیدش که از او انتظار دارد کتاب‌های بسیار قدیمی را بخواند. اعضای گروه موسیقی‌اش که او را وادار می‌کنند تا متن‌های خنده‌دار بخواند و برای اولین نمایش خود در یک لباس سفید پف‌دار بپوشد. به نظر می‌رسد همه می‌دانند او باید چه کار کند و چگونه رفتار کند. و اینطور نیست که آروار ۱۳ ساله مشکلی اساسی با تغییر خود داشته باشد. چه کسی می‌خواهد اینگونه باشد: ناراضی، زشت و عاطفی دور از دیگران؟ اما دیگران هم به نظر او خیلی خوشحال‌تر نیستند. او قطعاً هرگز نمی‌خواهد به اندازه مادرش پیر، فرسوده و تنها شود. بنابراین او ترجیح می‌دهد همانطور که هست بماند، مشاهده کند و نظرات تند خود را درباره هر چیزی که به سراغش می‌آید بیان کند.